Terug

Op 26 september 2016 stapte ik in het vliegtuig in Egypte. Nu ben ik weer terug – veranderd.

Mijn oorspronkelijke ambities waren vooral gerelateerd aan mijn ontwikkeling als leraar (ik zou immers zes maanden die functie bekleden). Deze doelen bleken al snel niet meer van toepassing. Eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik op reis in de veranderde omstandigheden geen nieuwe concrete doelen heb geformuleerd, noch mijn progressie op de oude doelen heb gemonitord.

Terugkijkend heb ik het idee dat ik desondanks veel met doelen en zelfontwikkeling bezig was, zoals ik dat eigenlijk altijd ben.

Een voorbeeld. Eén van de doelen die ik van tevoren had geformuleerd was om elke dag met een nieuw iemand, een local te praten. Het is heel leuk om dat nu terug te lezen: ik ben er niet om die reden – omdat het een doel van me was – mee bezig geweest, maar ik heb in die vijf maanden meer gesprekken aangeknoopt dan ooit.

Dat was een vaardigheid die ik graag wilde ontwikkelen, en dat is gelukt. Nu ik een paar dagen terug in Nederland ben, merk ik al dat ik de progressie die ik daarin geboekt heb ‘meeneem’ naar mijn omgeving hier in Nijmegen. Ik voel me zelfverzekerder en merk dat in hoe de interacties met deze en genen verlopen.

Uit je comfort zone gaan en jezelf ontwikkelen tijdens een reis van vijf maanden is eigenlijk pas het halve werk. De andere helft is die progressie kristalliseren in veranderd gedrag na terugkomst in je oude vertrouwde omgeving.

Ik tref in mezelf een vastberadenheid aan welke ik lang niet zo sterk heb gevoeld. Vijf maanden afstand nemen van je vertrouwde leven geeft je een fantastisch helikopterperspectief op je leven. Vanuit dat unieke, uitgezoomde perspectief wordt naar verloop van tijd schokkend duidelijk wat je eigenlijk van je leven vindt en wat je op welke gebieden wil bereiken. Althans, dat gebeurde er bij mij.

Ik heb heel veel zin om aan een aantal doelen te gaan werken. Vóór september 2017 wil ik een PhD baan hebben bemachtigd bij een van mijn favoriete filosofen, twee academische papers gepubliceerd hebben, een opiniebijdrage in de NRC hebben gepubliceerd en een goedlopende blog hebben. Toen ik in september 2016 op reis vertrok had ik bij lange na niet zoveel inspiratie, zoveel levenslust.

Reizen zorgt ook voor meer zelfkennis. Het is een continue stroom van experimenten: je maakt jezelf in veel nieuwe, verschillende en uitdagende omstandigheden mee en het is interessant lering te trekken uit je eigen reactie op die situaties. Van drie weken backpacken in Egypte nadat ik al mijn vooraf gemaakte plannen overboord moest gooien, tot lesgeven in Dakar en couchsurfen in het voormalige Oostblok. En zo kan ik nog even doorgaan.

Mezelf meemaken in al die contexten heeft me erg veel informatie gegeven over wat ik wel en niet leuk vind, kan en wil. Ik zie en ervaar mezelf nu anders dan toen ik vertrok. Het grootste verschil is denk dat ik meer respect heb voor mezelf nu ik mezelf heb zien dealen met al die beproevingen. Meer een ‘dit is prima’ gevoel en minder een ‘maar het moet zo zijn’ gevoel bij mijn eigen gevoelens en inclinaties.

Een voorbeeld hiervan is wellicht het volgende. In oktober 2016 solliciteerde ik voor een baan als doctoraalstudent aan de University of Wollongong in Australië. Die sollicitatie was voor mij bovenal een oefening: ik ging er niet van uit dat ik serieus kans zou maken en ben nooit effectief van plan geweest om naar Australië te verhuizen. Het onwaarschijnlijke gebeurde echter en ik wist twee scholarships in de wacht te slepen: eentje die mij vrijstelde van het betalen van collegegeld en een beurs van netto bijna 27.000 Australische dollar per jaar.

Nu moest ik nog even goed nadenken over wat ik wilde. Ik bleef bij mijn originele plan en wees de beurzen af. Ik had geen topgevoel bij de uni, het onderzoeksvoorstel sprak me niet héél erg aan en zo waren er nog een paar dingetjes waardoor deze mogelijkheid voor mij de verhuizing naar Australië niet waard was.

Het afwijzen van die beurzen vond ik lastig. Ik heb er lang over getobd en ook echt mee gezeten. Het was niet leuk om te doen. Als mensen me vragen wat nou de meest impactrijke gebeurtenis was deze reis dan was het dit. Het was confronterend en bezielend; feestelijk en naar tegelijk. Een van de moeilijkste beslissingen die ik ooit heb moeten nemen.

Het zorgde wel voor zelfvertrouwen en een andere inschatting van waar ik sta in de markt. Ik heb inmiddels mijn gedroomde PhD-begeleider, mijn favoriete filosoof benaderd en ben bij hem aan het solliciteren. Hij werkt in Nieuw-Zeeland en als ik bij hem aan de slag kan ben ik weg. Het is dus niet uit angst voor het onbekende dat ik niet naar Australië ben verhuisd.

Enfin. Dat moest ik even kwijt.

Terugkijkend waren het vijf van de meest gave maanden uit mijn leven. Mijn schrijfplan meldt dat ik hier een korte opsomming moet geven van de meest heugelijke ervaringen – maar dat ga ik niet doen. Ik kan niet kiezen en het zou geen recht doen aan de belevenissen.

Wie de verhalen wil horen, kan me bellen. Want ik ben er weer.



PS. Dit was de een na laatste blog. Ergens volgende week volgt er nog een over verschillen tussen Afrika en Nederland.