Seminar

AIESEC Dakar nodigde me uit om hen in de kerstvakantie te vergezellen naar het door AIESEC Senegal georganiseerde ‘National Training and Motivation Seminar’. Het werd allerminst duidelijk wat dat precies inhield, maar er zouden ook andere internationals zijn en “heus niet alles is in het Frans, hoor”. Bovendien schijnen er als je met meer dan honderd jongeren een week lang in hetzelfde hotel verblijft spannende dingen te gebeuren. Daarnaast vond het plaats aan het Pink Lake ("Lake Retba"), een locatie in Senegal die ik nog wilde bezoeken. Dus ik mee de bus in.

Dat niet-Franstalige deel is me gedurende de week geheel ontgaan. Of het moet refereren aan de kreten die de trainers uitten en wij werden geacht in vol volume na te schreeuwen. Een sessie werd standaard voorafgegaan door een aantal minuten “BOEM!!” en “AIESEC!!”. Daar zat geen woord Frans bij. Sympathiek dat ze dat voor de niet-Franstalige aanwezigen aan het programma hadden toegevoegd.

Dat ze niet rekenden op een verdwaalde Nederlandse ‘Exchange Participant’ die geen AIESEC’er is, is wel te begrijpen. Er waren echter ook AIESEC-bestuursleden uit Engelstalige Afrikaanse landen zoals Gambia die alle sessies bij moesten wonen om hun certificaat te bemachtigen, die ze kennelijk erg graag wilde. Ironisch genoeg is het certificaat in het Frans. Elke recruiter is vast onder de indruk van mensen die geen Frans spreken maar graag hun CV opleuken met Franstalige certificaten.

Dat leek mij niet, dus ik had voldoende tijd om de omgeving rond het Pink Lake te verkennen en met locals te praten in de omliggende dorpjes. Dat leidde er een aantal keer toe dat ik in het pikkedonker terugkeerde in het hotel, tot ongenoegen van de organisatie. Mocht het monster van Loch Ness zich in het Pink Lake bevinden en besluiten dat hij na zonsondergang behoefte had aan een snack, dan had ik hem inderdaad niet kunnen zien aankomen.

‘s Avonds was het hotel zeker de place to be. Afrikanen zijn goede feestgangers: hun uitbundige dansstijl en oprechte vrolijkheid werkt erg aanstekelijk. In de geest van uit mijn comfort zone komen stortte ik me elke dag weer volop in het dansgeweld. Hopelijk zijn daar geen filmpjes van.

Het einde van het seminar op vrijdagmiddag was voor een aantal deelnemers aanleiding om een massaal omhelsfestijn op touw te zetten waarbij menigeen het niet drooghield. Het zijn wel warme, emotionele mensen, die Afrikanen. Ongeveer vijftig mensen drukten me herhaaldelijk op het hart dat we in contact zouden blijven en elkaar nog eens zouden zien.

In veel gevallen betwijfel ik het, maar hopelijk stelde het ze gerust. Het was een genot om weer veel mensen uit veel verschillende landen te spreken. Ik kom zeker nog een keer terug in Afrika om een paar van hen op te zoeken.