Laatste keren

Als je dit leest, dan weet je waarschijnlijk al waar ik heen ga en wat ik ga doen. Mocht je me totaal niet kennen en bij dit schrijven terecht zijn gekomen omdat ik zo’n berengeile profielfoto heb: Hoi, ik ben Maarten en vanaf volgende week maandag ga ik zes maanden Engels lesgeven aan de Reach Out Language Academy te Cairo, Egypte. Daarna ga ik nog wat doorreizen. Maar daar heb ik nog geen concrete plannen voor. Tips zijn welkom.

Rond deze tijd (het is nu iets na elven) volgende week ben ik, als alles goed gaat, gearriveerd in Cairo en ben ik waarschijnlijk midden in het enge maar eigenlijk bijna altijd hele leuke maar toch soms ook wel tenenkrommende proces van het ontmoeten van nieuwe mensen. Dat is best wel een hele rare gedachte. De laatste weken heb ik stoer lopen vertellen dat ik eigenlijk nog helemaal niet zenuwachtig was (in tegenstelling tot mijn reis naar Cambodja vier jaar geleden, toen had ik minstens een maand van tevoren zin had in alles behalve een reis in mijn eentje naar Cambodja. Zelfs Nederlandse afwas werd iets leuks). Om een of andere reden kreeg ik vandaag de welbekende ‘cold feet’. Waar ik voorheen alleen maar zin had om te gaan werken – ik heb nu al twee maanden vakantie, genoeg geweest – werden mijn gedachten aan Egypte vandaag vergezeld door een onprettig melancholisch gevoel.

Het is dan ook mijn laatste week in Nijmegen. Dat wil zeggen, mijn laatste week voor vertrek. Aan het begin van de zomer heb ik een lijstje gemaakt met alles wat ik deze zomer wilde doen. Alle items zijn inmiddels afgevinkt. Ik ben nu vooral bezig met een lijstje afwerken van mensen die ik nog (minstens) één keer wil zien voordat ik ga. Ondanks dat ik deze methode zelf toepas, heeft het toch wat raars om mensen “af te strepen”. Zo was ik vanavond bij Vincent (een vriend van mijn studie, voor wie ‘m niet kent). Gechilld, spelletje gedaan, afscheid genomen. Afgestreept. Raar gevoel.

Ook heb ik soms het idee dat een dergelijke aanpak het afscheid iets onnodig groots maakt. Immers, ik ben maar een maand of 9 weg. Volgens mij is het voor de huidige generatie studenten eerder regel dan uitzondering om een semester in het buitenland door te brengen. Dusja, wat loop ik dan te doen alsof het een kei groot iets is, met mijn lijstjes en het organiseren van laatste keren. Zo’n “laten we elkaar nog een keer zien voordat je gaat” heeft toch wat geforceerds. Dat moet dan maar. Ik wil een aantal mensen graag nog zien voordat ik ga, punt uit. Daarnaast is het afwerken van lijstjes meer geweest dan alleen een voorbereiding op de reis. Het ritueel is meer dan dat. Als ik terug kom, ga ik namelijk zo snel mogelijk werken, het liefst als PhD aan een universiteit. Deze zomer was dus ook de laatste als student. Daarna begint een hele nieuwe fase. Cairo symboliseert dus méér dan alleen een aantal maanden weg zijn en een vette buitenland-ervaring.