Genieten in Dahab

Vorige week donderdagavond vertrokken we (ik en een aantal mede-AIESEC’ers) met de nachtbus van Cairo naar Dahab aan de Rode Zee in Oost-Egypte. In Vietnam had ik wel eens een nachtbus genomen. Daar was dit ook daadwerkelijk een “nachtbus”: je kon er liggen, iedereen begreep dit, en ging slapen. Na twaalven in de avond aangekomen op het busstation van Cairo koesterde ik stille hoop dat de aankomende negen uur durende rit plaats zou vinden in iets vergelijkbaars. Niets was minder waar, ‘nachtbus’ betekent hier gewoon “normale bus die toevallig in de nacht rijdt”. We kwamen geheel volgens schema met enkele uren vertraging aan. Dit keer omdat er iemand in de bus niet door een van de talrijke leger/politie-checkpoints kwam. Heel kort over de checkpoints: hoewel het een beetje een onwelkom gevoel geeft om om de zoveel uur je paspoort te moeten laten zien, gecontroleerd te worden en soms vragen te moeten beantwoorden, hebben meerdere locals me verteld dat die checkpoints er juist zijn omwille van het toerisme, omdat de overheid na de terroristische aanval van ongeveer een jaar geleden op een Russisch vliegtuig dat naar Sharm El Sheikh vloog koste wat het kost wil voorkomen dat er nog een keer zoiets gebeurd in de Sinai-regio omdat dat fataal zou zijn voor het toerisme. Als dit waar is, lijkt dit me een aanpak die zijn doel voorbijschiet. Bovendien krijg je soms gevoelsmatig het idee dat een substantieel deel van die checkpoint-mensen net iets te veel geniet van de macht die ze hebben, waardoor ze gaan mierenneuken maar het idee achter hun beroepsmatige bestaansrecht volledig uit het oog verliezen.*

Ik ben jaloers op mensen die zittend kunnen slapen. Omdat de overgrote meerderheid van de buspassagiers niet van mening was dat slapen beter gaat in een stoel die zo ver mogelijk achterover staat, was er een kleine discussie met de persoon die achter mij zat omdat ik volgens haar haar voeten vermorzelde door mijn stoel ver achterover te zetten. Ja, daar had ze op zich wel een punt. Het was me alleen een raadsel waarom ze zelf ook niet gewoon besloot om haar rit comfortabeler te maken door de stoelleuning naar achteren te doen. Enfin, voor de slapeloze nacht opvallend normaal, gevoelsmatig althans, arriveerden we de volgende ochtend in Dahab. Het programma voor vandaag bestond uit chillen op het strand met het mooiste uitzicht aller tijden en ‘s avonds de bergen in om te genieten van een “Bedouin dinner”. De Bedouin zijn, van origine, een volk dat in de bergen aldaar leeft. Vandaag de dag is het gewoon een grote toeristische kermis, maar wel erg leuk. Na het eten gingen we bergen beklimmen, sterrenkijken en ten slotte met een paar Bedouin-mensen om een kampvuur stiekem maar toch niet zo stiekem (het is fantastisch hoe schijnheilig alcohol consumerende moslims zich soms kunnen gedragen) whisky drinken en met behulp van een djembé zingen en muziek maken. Lachen.

Zaterdag was actiever: we gingen snorkelen bij het Blue Hole (een soort krater in het water, indrukwekkend) en Ras Abu Galoom. Ik had nog nooit gesnorkeld, maar het was echt ontzettend gaaf. Het is super rustgevend: je bent als het ware onder water aan het mediteren – ik was me constant bewust van mijn ademhaling omdat je die zo goed hoort – terwijl je door het water zweeft (vanwege de zwemvliezen) en schitterende ‘beelden’ aanschouwt. Ik wist eigenlijk niet dat vissen zo mooi zijn. Omdat er in de Rode Zee zoveel te zien is, kan je je een hele tijd vermaken met snorkelen. Ik heb me laten vertellen dat alleen het Great Barrier Reef in Australië een mooiere snorkellocatie is dan de Rode Zee en dat dus vanaf nu al mijn snorkeltrips gaan tegenvallen, maar iets zegt me dat de mensen hier in die kwestie niet de meest objectieve zijn.

Zaterdagavond verlieten mijn reisgenoten Dahab om terug te gaan naar Cairo, mij in het hostel achterlatend. Deze situatie van op mezelf zijn werd alleen onverwacht snel weer afgebroken. Het ontmoeten van Israëlische toeristen op het strand had twee van de AIESEC’ers, Santiago uit Colombia en Apurva uit India, namelijk geïnspireerd om een paar dagen naar Israël te gaan nu we toch in de buurt zijn (Dahab is een paar uur van de grens). Dit was niet zonder risico. We hebben hier allemaal een Egyptisch ‘single entry visa’, wat betekent dat het visa haar geldigheid verliest zodra je Egypte verlaat – ongeacht de oorspronkelijke verloopdatum. Normaal kan je een ‘visa on arrival’ krijgen, maar er bestaat een kans dat je met een Israëlisch visa in je paspoort Egypte niet meer binnenkomt (zo heb ik me laten vertellen). Bovendien was het niet zeker of je Israël zo maar binnen kan komen. Ik ben niet goed op de hoogte over deze geschiedenis (hierover bijlezen staat hoog op mijn prioriteitenlijst), maar het schijnt dat niet alle landen Israël even aardig vinden. Zodoende kreeg Santiago (Colombia) wel toestemming om Israël binnen te gaan, en Apurva (India) niet.

Dus toen ik zondagochtend tijdens een wandeling langs de zee mijn leven aan het overdenken was, kwam ze me in deplorabele toestand tegemoet lopen. God wat zag ze eruit zeg. Ik heb mensen op zondagochtend Doornroosje uit zien strompelen in een betere toestand. Haar avonturen aan de grens waren duidelijk niet verlopen zoals gehoopt. Vanzelfsprekend gingen mijn zojuist gemaakte plannen even in de ijskast en keerden we samen terug naar het hostel, waar ze vertelde wat er allemaal gebeurd was en ik hopelijk wat emotionele steun heb kunnen bieden. Nadat Apurva voorzien was van de benodigde dingen en haar ouders kon bereiken ging ze op onze nu gedeelde kamer slapen, wat mij de gelegenheid gaf om nog wat te ondernemen. Het was al middag, dus de dagtripjes waren al vertrokken. Gelukkig kon er nog wel ergens een kameel worden opgetrommeld die mij op haar rug mee wilde nemen naar de bergen van Al Karm. Kameel rijden was lachen (opnieuw een eerste keer voor mij), maar er was geen groepje en de kamelenman kon niet zo goed Engels, dus soms was het een beetje saai. In de bergen was het uitzicht weer erg mooi, maar ik begin een beetje verwend te raken qua uitzichten en dergelijke. ’s Avonds gingen Apurva en ik in een leuk tentje tajine eten uit zo’n soort van kleien pot (dit had ik ook nog nooit gedaan – is toch wat anders dan de Kip Tajine van Knorr Wereldgerechten, al is die ook goed te eten). Blijkbaar toch wat gesloopt van de afgelopen dagen lag ik hierna om half 10 in bed.

Maandag was een super bijzondere dag. Overdag ging ik mountainbiken via zo'n bureautje dat van die tochten doet. Met een groep van 4 gingen we op pad. Het bureautje bleek een eenmanszaak te zijn van Hany, een erg aardige man. De mountainbiketocht was een hele mooie route langs de kust van de Rode Zee, aangevuld met snorkel-intermezzo’s op plekken die niet met de auto te bereiken zijn en waar dus helemaal niemand was (‘Small Blue Hole’ en ‘Gabr El Bint’). Heel cool. Tussen de bergen door rijden was ook fantastisch. Met zijn vieren langs de zee en voorbij die enorme bergen crossen, helemaal niemand anders in de buurt, snorkelen op unieke plekken midden in de natuur, geweldige panaromazichten... het was bijna onwerkelijk. Ik voelde me alsof ik in een van die outdoor adventure reclamefilmpjes meespeelde.**

De tocht duurde alles bij elkaar een uur of zes. Gelukkig had ik die avond rust, ware het niet dat ik geen rust zou hebben omdat ik voor die nacht een tocht de Mozesberg op naar het St. Catherine klooster had gepland. Deze twee dingen op dezelfde dag doen was misschien niet mijn beste idee aller tijden. Gelukkig kon ik nog een paar uurtjes slapen, ware het dat dat niet kon omdat ik mezelf had uitgecheckt bij het hostel omdat ik er vannacht niet zou slapen. Dan maar een biertje doen met Hany, de aardige man van het mountainbiken. Dat blijft fantastisch: aan de zee zitten, de golven horen, sterrenkijken en een biertje erbij.

De expeditie naar het St. Catherineklooster vertrok om elf uur ‘s avonds. Om één uur in de nacht kwamen we bij de voet van de berg en rond halfvijf bereikten we de top. Zo ’s nachts zo hoog klimmen (+2000 meter) geeft echt een fantastisch zicht op de sterren. Je waant je bovendien in een maandlandschap, doordat je omgeven wordt door allemaal bergen die in het nachtlicht stuk voor stuk grijs lijken. Aangekomen op de top en in leven gehouden door de frisse buitenlucht, koffie en Red Bull, was het uitkijken naar de zonsopkomst. Het was fantastisch om op zo’n plek de nacht over te zien gaan in de dag. Dat was denk ik het mooiste wat ik ooit gezien heb. Eerst die sterren, de maan en de Melkweg erg helder, daarna de zonsopgang en in het licht de bruine, kale maar heel erg op- en aflopende bergen (het was een erg wild berglandschap) tegen de achtergrond van de Rode Zee. Het was echt heel mooi. Het klooster was ook leuk, helaas helaas is de beroemde bibliotheek ervan niet toegankelijk voor toeristen.

Dinsdag stond in het teken van bijslapen en denken wat ik verder wil doen. Ik dacht dat ik vanuit Oost-Egypte redelijk makkelijk de Rode Zee kon oversteken naar Centraal-Egypte ten zuiden van Cairo (Hurghada was het idee) met een pond ofzo, maar dat is behoorlijk duur. Een binnenlandse vlucht van een uur van Sharm El Sheikh naar Luxor (waar ik wel echt heen wil) is nog duurder, terwijl Europese vluchten vaak maar een paar tientjes kosten ofzo. En het was niet duidelijk of er een bus naar Luxor gaat (er is geen trein in Oost-Egypte). Internet zei van niet, maar na wat rondvragen blijkt er wel een rechtstreekse bus te gaan van Dahab naar Luxor. Inmiddels heb ik die genomen en schrijf ik dit in mijn hostel in Luxor.

Ik ben nu sinds zaterdag op mezelf, en op zich bevalt me dat prima. Het enige wat ik echt jammer vind is dat ik als dan iets super gaafs doe, zoals mountainbiken naar heel afgelegen plekjes en de Mozesberg op, ik, hoewel die dingen met een groepje zijn, niemand heb om het mee te delen, naast op het moment zelf. Er was niemand die er ook bij was en die nog in mijn leven zal zijn over een aantal maanden (of langer) en waarmee ik alles kan herbeleven. Dat vind ik een gemis.
Dahab was een erg leuke plek om te vertoeven. De sfeer hier is super gemoedelijk en het is heerlijk om zo aan de zee te zitten. Je kan hier van alles doen en het is gewoon een heel fijne plek om te zijn. Mijn dagen hier waren top – het zou me niet verbazen als ik hier over een aantal jaar nog eens terugkom. Ik ben benieuwd wat ik in Luxor allemaal ga meemaken.

*Dit soort mensen: https://www.youtube.com/watch?v=dwg2oihhSjs (vanaf 2:45)
** Meer foto's hiervan volgen nog