Laatste keer in de Egyptische nachtbus

Afgelopen weekend vertrok ik op mijn laatste weekendtripje met de AIESEC’ers hier. Laatste?? Ja, de laatste, want zeer binnenkort reis ik door naar mijn volgende bestemming. Zodra alles daaromtrent in kannen en kruiken is vertel ik dat natuurlijk. Er zijn hier al zo vaak dingen misgegaan of veranderd, dat een aankondiging van iets wat nog niet 100% zeker is de Goden zou verzoeken.

De reis ging ik dit kaar Nuweiba, een klein stadje aan de Rode Zee in de buurt van Dahab. Met een leuke groep – volledig anders dan mijn eerste trip twee maanden geleden: er is hier niemand meer die er toen ook was – vertrokken we donderdagnacht in een minibusje richting onze bestemming. De reis volgde het gebruikelijke stramien: op donderdagavond vertrekken, vrijdagochtend zonder slaap aankomen, leuke dingen doen en zaterdagmiddag weer koers zetten naar Cairo. Dingen die in het begin zo spannend waren zoals de vele checkpoints of de wilde rijstijl van Egyptenaren doen me nu niet meer zo veel. Ik ken het slaan van de zweep hier nu wel. Dit, trouwens, in tegenstelling tot de meeste van mijn reisgenoten, die pas een paar weekjes in Egypte zijn. Als meest ervaren Egyptenaar heb ik een andere positie in de groep dan eerst, toen ik de vragen stelde in plaats van ze beantwoordde. Het is interessant om te merken hoe mijn eigen gedrag beïnvloed wordt door zulke dingen.

Na al die reisjes begin ik trouwens te twijfelen aan het nachtbus-waarin-je-niet-kan-slapen opzet. Voorafgaand aan zo’n tocht zijn er altijd een paar zuurpruimen, maar over het algemeen is iedereen weer even 16 en enthousiast over het idee om super gezellig en spannend de hele nacht met elkaar door te brengen en te praten en weinig te slapen. In de praktijk valt dat (je raadt het al) natuurlijk tegen en heeft iedereen uiteindelijk toch wel heel veel zin om te slapen. De meesten lukt dat echter niet in een stoel, en vaak wreekt zich dat de volgende dag: door zo’n slaapgebrek is het gewoon wat moeilijker voor iedereen om enthousiast, leuk en vrolijk te doen en komt er vaak van de van tevoren wilde zaterdagavond plannen net iets minder terecht. Op het eerste gezicht win je dus tijd, maar vaak blijkt dat je hier ervaringskwaliteit voor inlevert.

Dat gezegd hebbende, ik stel het erg op prijs dat de mensen van AIESEC – die ook gewoon studeren nu – vaak van zulke dingen organiseren. Ik deelde dit weekend een kamer met Abdallah, die alles geregeld had. Dan zie je dat er veel stress en gedoe bij zoiets komt kijken. Maar vooral: je doet het echt voor anderen. Het was goed merkbaar dat, voor Abdallah, wat de stagiaires van de trip vonden bepaalde of hij zijn werk goed had gedaan en dat hij hier mee zat. Dat zorgde soms voor wat ongemakkelijke momenten.

Ik ben weer veel te veel aan het uitwijden. Na deze veel te lange introductie zal ik wat verhaaltjes vertellen over wat we nou eigenlijk gingen doen dat weekend.

De activiteit van zaterdag was een hike-tocht naar een speciaal meer, dat tussen de rotsen ontstaat als het veel regent. Het er naar toe hiken was cool om te doen. Het landschap is hier echt heel mooi en hiken zelf is gewoon iets wat ik leuk vind. Het was een hachelijke tocht. Naast wankele ladders beklimmen en ons optrekken aan touwen moesten een aantal andere kleinere meertjes passeren waar je niet kon staan. Dit maakte het leuk, maar soms ook wel spannend, om de tassen met de camera’s en de telefoons veilig naar de overkant te krijgen. Toen we na laatste klim waarbij we onszelf aan een touw omhoog moesten trekken aankwamen bij het wat grotere meer, bleek dat het niet echt ging om het zwemmen maar dat je er van hoge rotsen in kon springen.

Dat was schrikken.

Er zijn van die mensen die van die adrenaline-dingen zoals van hoge rotsen in een meer springen helemaal geweldig vinden. Ik ben absoluut niet zo iemand: cliffjumping vind ik hartstikke eng en zou ik zelf eigenlijk nooit doen.

Ik geniet niet bepaald van zulke dingen en vind ze eng. Maar ik had niet die hele tocht gemaakt om niks te doen. Onder het mom van ‘je kan het maar gehad hebben’ beklom ik als een van de eersten de drie meter hoge rots. Toen ik daar eenmaal op stond, vroeg ik af waar ik in hemelsnaam mee bezig was. Maar nu kon ik natuurlijk niet meer terug. Dus na een paar seconden van zelfvervloeking, schietgebedjes en intense nervositeit sprong ik toch maar.

Ik verwachtte een soort mentale kick hieruit te krijgen ofzo, wat je wel eens hoort als mensen over zulke dingen vertellen, maar ik voelde eigenlijk niks. “Nou, dan hoeven we dat ook niet nog een keer te proberen,” concludeerde ik. Iemand moet mij toch eens uitleggen wat er nou zo leuk is aan het doen van zulke dingen. Ik merk dat andere mensen blij worden van het vooruitzicht van zo’n sprong, maar hoe mensen zulk enthousiasme kunnen halen uit zo’n vooruitzicht is mij een raadsel. Toen ik weer op het droge stond was ik vooral blij dat het voorbij was en voelde ik me in het geheel niet blij of euforisch.

Even later thuis was ik toch wel content dat ik het gedaan had. Dingen doen die je thuis niet zou doen is precies een van de redenen waarom ik dit avontuur ben aangegaan.

Zaterdagavond hadden we leuke gesprekken aan het strand bij een kampvuur en zondag maakten we een wandeling door de ‘colored canyon’. Dat was een wonderbaarlijke ervaring (zie de foto’s!). Ik heb hier al veel mooie landschappen gezien en dit pareltje mag er zeker ook wezen. Natuur kan echt te vet zijn.

De terugrit zondag verliep chaotisch. Om een of andere reden hadden we niet de juiste papieren, waardoor we na een paar uur rechtsomkeer moesten maken naar het dichtsbijzijnde stadje om daar deze papieren te bemachtigen. Niemand wist natuurlijk waar dat was, maar na een tijdje rondgevraagd te hebben kwamen we aan bij een obscuur achterkamertje waar het dan zou moeten zijn. Na een gesprek met de aanwezige politieman bleek echter dat we de papieren niet nodig hadden en dat de man bij het checkpoint of een fout had gemaakt of hoopte dat we hem zouden omkopen. Welkom in Egypte.