Gekkigheid
Door: Maarten van Doorn
Blijf op de hoogte en volg Maarten
08 Oktober 2016 | Egypte, Caïro
Het gedoe begon zodra ik in Cairo arriveerde. Letterlijk. In de auto van het vliegveld naar de coffeeshop vertelde de vicevoorzitter van de AIESEC hier, Sarah, dat er problemen waren met Reach Out Academy, mijn beoogde werkgever. Ze vertelde dat Reach Out in het recente verleden geen beste beurt heeft gemaakt bij AIESEC. Tot nu zijn er twee mensen via AIESEC bij Reach Out ondergebracht. Bij één stagiair weigerde Reach Out het afgesproken salaris te betalen en één andere wilde er na een paar weken al weer vertrekken. Sarah stelde een aantal andere projecten voor en drukte me op het hart om er alvast over na te denken.
Het deed me weinig. Ik heb mijn beoogde baas in Nederland een aantal keer gesproken via Skype en er een goede indruk van gekregen. Dit is slechts een kant van het verhaal. Voor zover er al een probleem was (zo ervoer ik dat totaal niet op dat moment), zou ik het zelf wel even oplossen. Als er onenigheid was tussen AIESEC en Reach Out schatte ik Reach Out hoger in.
Het lijkt erop dat ik er naast zat. Ik sloeg fanatiek aan het bellen en het mailen, maar, als ik al een Engelssprekend iemand aan de lijn kreeg, werd ik van het kastje naar de muur gestuurd. Op mails kwam geen antwoord. Heel vaag. Het lijkt erop dat er in de laatste maanden (ik heb mijn afspraken met Reach Out al in juni gemaakt) dingen zijn voorgevallen waardoor de relatie tussen AIESEC en Reach Out ernstig bekoeld is. Het is toch heel raar dat Reach Out me zo negeert? Of dat het hen totaal niet lijkt te interesseren dat ik al twee weken in Egypte ben maar nog niet op het werk ben verschenen?
Ik hoor je al denken: Maar je had toch een contract? Zoals ik al eerder schreef: aan verplichtingen en afspraken en contracten zoals wij dat in het Westen kennen doen ze hier niet.
Het hoeft van mij ook niet meer, daar werken. Als de school zich zo opstelt, dan laat maar zitten. Ik merk ook aan mezelf, tot mijn eigen verrassing, dat ik blij ben dat ik niet zes maanden Engels les hoef te geven aan mensen wiens taal ik niet spreek. Ik vind lesgeven erg leuk om te doen en wil er later mijn beroep van maken, maar ik heb het idee dat ik van zes maanden Engels geven hier niet mega veel zou leren. Niet omdat ik het al zo goed kan, maar omdat ik denk dat het plafond redelijk snel bereikt is. Het is niet voor niets dat je voor een baan als deze eigenlijk alleen standaard (voor Nederlandse universiteit-normen) Engels hoeft te kunnen. Daarnaast heb ik iets vergelijksbaars al eens gedaan in Cambodja en weet ik dus een klein beetje hoe zoiets gaat. Ik zou lesgeven liever écht goed leren, en ik vraag me af of dit daar de beste strategie voor is. Dat doel kan ik beter op een andere manier bereiken, zo denk ik nu, en deze zes maanden kan ik beter besteden.
En nu dan? Er staan een aantal afspraken op de agenda met mensen van andere projecten. Over één project ben bijzonder enthousiast. Het zou heel vet zijn als dat doorgaat. Maar daarover vertel ik jullie als het zover is. De spontaniteit en openheid, en daarmee vanzelf ook wat instabiliteit, spanning en onzekerheid die mijn leven nu kenmerken, bevallen me (ook tot mijn eigen verrassing) goed. Zo leer je jezelf nog eens kennen op een reis als deze.
In de tussentijd leef ik het Egyptische leven, slaap ik bij iemand op de bank omdat AIESEC hier de zaken niet goed op orde heeft met betrekking tot de accommodatie, maak ik reisjes met de andere AIESEC’ers en schrijf ik een PhD voorstel. Ik ben net terug uit het Black and White Desert. Ik denk dat dit de mooiste plek is waar ik ooit geweest ben. Zó indrukwekkend. Het was een van de meest bijzondere reizen in mijn leven. Foto’s volgen. Volgend weekend ga ik naar Dahab (aan de Rode Zee) en de week erna ga ik samen met Quique, mijn Mexicaanse amigo, een week naar Sinai (schijnt ook heel mooi te zijn).
Oh, en PhD voorstel? Zoals de meesten weten, wil ik na deze reis ergens een PhD doen in filosofie. Dat is een soort betaald doorstuderen waarbij je ook nog lesgeeft. Oftewel mijn droombaan. Maar PhD’s in de filosofie zijn, helaas, nogal schaars. Vanaf voorjaar 2017 is er PhD vacature waarvan de beoogde onderzoeksfocus zich aan de rand van mijn expertisegebied bevindt. Daarom is er denk ik een erg kleine kans dat ik word aangenomen, maar het is sowieso goed om te oefenen met het schrijven van een PhD voorstel (dat is namelijk erg veel werk, een hele papierwinkel). Als ik word aangenomen, werk ik dus vanaf voorjaar 2017 meerdere jaren in Australië.
Dan ga ik daar denk ik backpackend heen vanuit Egypte. Super vet. Dan zou de gekkigheid pas echt compleet zijn. Maar nogmaals: de kans is klein. Niet te veel dagdromen dus. Dat neemt niet weg dat ik heel erg enthousiast word van het idee van daar werken, weer bezig zijn met filosofie en werken aan mijn onderzoeksvoorstel, de vele sociale activiteiten hier, zoveel mensen uit zoveel landen spreken en bovenal de superleuke tripjes.
-
09 Oktober 2016 - 21:03
Angela:
Hallo Maarten,
Leuk om iets van jou te horen uit het verre Egypte en je verhaal te lezen!
Dat je van de nood een deugd maakt en plezier beleeft aan 'het vrij zijn' is avontuurlijker dan lesgeven, lijkt me. Ben je toch een beetje aan het backpacken (schrijf je dat zo?).
Ben nu al benieuwd naar je volgende verslag. Veel plezier Maarten!
Groetjes uit Nederland,
Angela -
10 Oktober 2016 - 10:29
Will:
Hoi Maarten
Wat kan het toch anders verlopen als je verwacht had.
Maar zoals je schrijft heb je alles onder controle en dat is super goed.
Dan kun je er ook nog echt van genieten en dat is zeker de bedoeling.
Wel bijzonder om ook van jou te horen, dat afspraken daar anders zijn dan hier.
Wij hebben een kennis die daar twee huizen had en heel vaak geconfronteerd werd met afspraken die niet nagekomen werden.
Hey, geniet ervan, blijf je volgen.
Groetjes Will -
11 Oktober 2016 - 15:39
Maarten Van Doorn:
Hey Angela,
Ja, dat is inderdaad avontuurlijker. Eigenlijk wel blij dat het zo gelopen is. Maar wat kan het toch anders gaan dan je denkt soms he. Ja, volgens mij is je spelling van backpacken juist, haha. Een klein beetje hoor, maar ik leef wel "uit" mijn backpack nu ja, hij is nog niet uitgepakt! (Heb nog geen eigen kast ofzo gehad hier, bedoel ik daarmee).
Maarten -
11 Oktober 2016 - 15:38
Maarten Van Doorn:
Hey Angela,
Ja, dat is inderdaad avontuurlijker. Eigenlijk wel blij dat het zo gelopen is. Maar wat kan het toch anders gaan dan je denkt soms he. Ja, volgens mij is je spelling van backpacken juist, haha. Een klein beetje hoor, maar ik leef wel "uit" mijn backpack nu ja, hij is nog niet uitgepakt! (Heb nog geen eigen kast ofzo gehad hier, bedoel ik daarmee).
Maarten -
11 Oktober 2016 - 15:41
Maarten Van Doorn:
Ha Will,
Inderdaad, dat verhaal van die kennis kan ik me nog herinneren van de fietstocht afgelopen zomer. Het blijft raar hoor. Het voelt soms ook een beetje opdringering om de hele tijd over achteraan te bellen, appen en mailen als je iets voor elkaar wil krijgen, maar het is nou eenmaal niet anders. Bedankt voor het compliment, leuk om te horen :)
Maarten
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley