Einde in zicht

Over minder dan twee weken verlaat ik Senegal. Twintig januari is mijn laatste werkdag en vijf dagen later vlieg ik. Ik heb hier dan zes weken lesgegeven. Hoewel de halve klas zich nog steeds afvraagt wat die gekke blanke man eigenlijk elke dag komt doen, ontstaat er in zo’n tijd natuurlijk toch een bepaalde band. De chaos en drukte van het alledaagse bestaan hier ga ik missen: dat vind ik leuk en geeft energie. Nu ik erover nadenk, op dit vlak kan het contrast met mijn toekomstige verblijfplaats in Nederland – totdat ik een baan (= geld) heb ga ik mijn vader gezelschap houden op de Dorsing – niet veel groter zijn.

Ik hoop dat mijn leerlingen toch iets van me opgestoken hebben. Ik heb van hen vooral Senegalese straattaal geleerd. Wat een boefjes zijn het toch ook. Het is wel leuk en makkelijk, moet ik bekennen: als ik een zinnetje als “Hallo bitches” de klas inslinger, moet iedereen heel hard lachen en daarna zijn ze vaak stil. Maar dit kan natuurlijk alleen als er geen Senegalese docent aanwezig is. Humor.

Op vijfentwintig januari vlieg ik naar Praag. Dan ga ik nog een paar weken door Centraal (of misschien Oost, moet nog even kijken) Europa trekken. Al couchsurfend en in hostels een paar weken in Europa doorbrengen lijkt me leuk. Ik ben benieuwd hoe die ervaring zich zal verhouden ten opzichte van mijn reis in Afrika, en vooral ten opzichte van de backpackerstrip van tweeëneenhalve week die ik in Egypte ondernam. Als ik zo nu en dan wat voorbereidend werk zit te doen moet ik vooral intern huilen om de hoge prijzen van alles. Hier en in Egypte was mijn accommodatie gratis en at ik vrijwel uitsluitend maaltijden die om en nabij één euro kostten (in Egypte na het “crashen” van de koers van de Egyptische pond halverwege mijn verblijf nog minder). Het behoeft geen uitleg dat dat er in Europa niet inzit. Snif snif.

Van tevoren was mijn idee om het zo te regelen dat ik gedeeltes van deze Europa-reis met vrienden en familie uit Nederland zou ondernemen. Dat project staat nu in de steigers, maar het lijkt buitengewoon aardig te gaan lukken. Zo komt mijn lieftallige zusje me een aantal dagen opzoeken in Praag en komen mijn zelfverklaarde adoptieouders me ophalen in München. En de tijd daartussen vult zich vlotter met bezoekjes en visites dan ik had verwacht. Ik snap ook wel dat mensen me gemist hebben.

Eigenlijk is twaalf dagen – dan vlieg ik – nog best wel een lange tijd. Sommige vakanties zijn korter dan dat. Maar als je (1) al vier maanden op pad bent en (2) van die twaalf er zes moet werken, dan voelt het als een peulenschil. Waar ik eerder schreef dat ik nog geen zin had om Afrika te verlaten, dat ik nog veel wil ontdekken hier, heb ik er inmiddels vrede mee dat het er bijna op zit. Het is goed zo.