Dit ga ik de komende maand doen

Sinds ik begonnen ben met het echt plannen van de laatste fase van mijn trip ben ik me steeds vrolijker gaan voelen. Dat verband lijkt me geen toeval. Deze gevoelsverandering echter is vrij abrupt gegaan – niet zo geleidelijk als dat dergelijke psychologische fluctuaties bij mij meestal verlopen. Ik word sinds een week ofzo erg vrolijk wakker en zing niet alleen onder douche maar eigenlijk continu.

Dit is iets wat deze reis vaker is gebeurd: er is een zekere verandering in mijn gedachtes, gevoel, gedrag en het is aan mij om te achterhalen waar die vandaan komt. Het mooie aan reizen is dat je in veel nieuwe situaties komt, je daardoor zo’n vraagstuk meerdere malen opnieuw met andere variabelen moet uitvogelen en je dus veel informatie kan vergaren. De oplossing geeft nieuwe zelfkennis waar je in de toekomst rekening mee kan houden.

Deze puzzel was niet zo moeilijk. Het is namelijk tijd voor de volgende fase. Tijd voor de laatste 29 dagen voordat ik in Nederland aankom. Nog een maandje avontuur. En potverdomme, wat heb ik er veel zin in.

Met zeer veel plezier wil ik jullie vertellen wat het plan is voor de komende trip (zie de afbeelding bij deze blog voor de visuele versie ervan), inclusief alle geweldige mensen die me vanuit Nederland komen opzoeken.

Vannacht kom ik aan in Praag waar Marieke me vanaf donderdag vergezelt. Praag is, overigens, de enige stad op de lijst waar ik al een soort van band mee heb: ik was er een aantal jaar geleden in de zomer, vond het een erg leuke stad en ben benieuwd hoe het er in de winter is. De andere plaatsen zijn in het schema beland omdat ze in de buurt liggen en leuke bestemmingen schijnen te zijn. Dit geldt in het bijzonder voor de minder bekende Tsjechische plekken waar ik na Praag naar toe trek: ik had zelf nog nooit gehoord van Konopiste, Cesky Krumlov en Telc maar ze liggen handig op de route naar het zuidoosten en ik heb begrepen dat de natuur er zeer de moeite waard is. De volgende stad die ik aandoe is Brno, alwaar ik een weekend met Vincent op ga trekken. De week erna ben ik samen met Rik te vinden in Bratislava en Wenen. Vervolgens reis ik in een handvol dagen – dit is allemaal flexibel natuurlijk – door Oostenrijk: van Wenen via Salzburg en Innsbruck naar Neustift om bij Malou op bezoek te gaan. De laatste etappe brengt me naar München, waar ik een lang weekend met Bram en Liedewij doorbreng alvorens terug te rijden naar Nijmegen.

Fantastisch toch? Ik kan in ieder geval niet wachten. Klein minpuntje is wel het immense temperatuurverschil: het is in Praag maar liefst dertig (!) graden kouder dan hier in Dakar. Van de ene op de andere dag van zomer – volgens Europese standaarden – naar winter. Zonder genade moet ik mijn korte broek en slippers omruilen voor een trui en een winterjas. Andermaal een interessante ervaring, zullen we maar zeggen.

Maar Maarten, al die winterkleren heb je toch niet bij je? Nee, dat klopt. Het is daarom dat mijn zusje mijn eerste reisgenoot is. In Praag maak ik een soort pitstop: Marieke neemt wat winterbenodigdheden mee uit Malden en ze neemt mijn zomerkleren mee terug. Marieke, you saved my day!

De praktische kant van het verhaal is dit keer een stuk meer uitgewerkt dan toen ik drie weken door Egypte backpackte (stiekem vraag ik me een beetje af hoeveel hiervan ook in de praktijk gaat komen). Ik kan me nog herinneren dat ik destijds bijvoorbeeld mijn hostel voor in Luxor pas boekte toen ik in de bus er naartoe aan de praat raakte met een Chinese vrouw die ook aan het reizen was en me een bepaalde verblijfplaats aanraadde. In Afrika zou ik dat zo weer doen, maar in Europa leek het me toch handiger om zulke dingen maar van tevoren geregeld te hebben.

De dagen dat ik samen met iemand anders reis verblijven we over het algemeen in slaapzalen van hostels. In Luxor was de gezelligheid daar een van de hoogtepunten van de trip, terwijl het toen in Aswan juist tegenviel op dat vlak (het hostel in Dahab hield hierin het midden tussen deze twee uitersten). Ik ben benieuwd hoe dat de komende tijd zal zijn. Aan de ene kant heb ik op internet op een aantal plekken gelezen dat er in winters Europa niet buitengewoon veel reizigers te bekennen zijn, maar aan de andere kant zaten wel bijna alle hostels bijna vol (of zo wilde de boekginssite ons doen geloven).

De dagen dat ik alleen reis ga ik ‘couchsurfen’. Couchsurfing.com is een website waar locals aanbieden om kosteloos reizigers voor een korte periode onder te brengen. Als reiziger kan je dan aan actieve couchsurfers in de plaats die je bezoekt verzoeken om jou plaats te bieden. Vaak chat je dan even met elkaar: de gastheer/vrouw moet beschikbaar zijn op de data dat jij er bent en moet jou ook in zijn/haar huis willen; het is niet zo dat je simpelweg kan intekenen. Couchsurfing is een omvangrijk netwerk en je vindt er allerlei types. In Konopiste verblijf ik bijvoorbeeld bij “Iva and kids”, terwijl mijn gastheer in Salzburg me voorkomt als een goede oude hippie. Ook dit wordt weer een nieuwe ervaring voor mij. Maar, leuke woorden over nieuwe mensen ontmoeten even terzijde, de hoofdreden dat ik voor Couchsurfing heb gekozen is omdat het gratis is.

Mijn modus van transport is de trein. Ik vind het haast jammer dat ik niet langer in de trein zit, dat de afstanden vrij kort zijn, want het door het besneeuwde landschap van Tsjechië, Slowakije en Oostenrijk treinen lijkt me iets wat geen moment zal vervelen.

Kortom, er staan we de komende maand een hoop nieuwe, gezellige en leuke ervaringen te wachten. Hoop ik althans. En anders zorg ik er wel voor.