Een blog over de blog

De gedeelde studentenkamer waar ik gedurende mijn eerste maand in Dakar verbleef had geen tafel. In de enige gemeenschappelijke ruimte – een krappe keuken van zo’n zes vierkante meter – bevond zich er evenmin een. De keren dat ik daar at gingen we dus op het bed zitten met ons bord op schoot. Afrikanen nemen het sowieso niet zo nauw met eetfaciliteiten: met de handen eten terwijl je op de vloer dan wel het bed zit is gebruikelijk. Of neem mijn allereerste ontbijt in Egypte (op 27 september 2016!). Samen met een paar locals deelde ik een grote plaat straateten: Egyptisch brood en schaaltjes met hartig beleg. Waar zetten we deze plaat neer? Op de motorkap (!) van de dichtstbijzijnde auto. Hoe eten we dit? Met onze handen. Ik was niet meer in Europa, zoveel was duidelijk.

Terug naar Dakar. Deze zeer minimalistische inrichting – een studentenkamer met niks meer dan een matras of een bed en verder louter leegte – zie je hier vaker. Normaal zou ik nu een grap maken, want het ziet er oprecht wat komisch-treurig uit, maar ik heb me laten vertellen dat het gebrek aan inboedel vaak financiële redenen heeft. Geen grap-materiaal dus.

Overigens: nadat ik begin januari moest verhuizen woon ik nu bij drie Togolese studenten en met hen vermaak ik me opperbest. We hebben een gemeenschappelijke woonkamer waar altijd wel iemand te vinden is. Vaak spelen we FIFA of kijken we voetbal (de Afrika Cup is begonnen, helemaal het ding hier). We koken samen en hoewel ik me nog steeds elke keer verbaas over hoe inefficiënt dat gaat is het proces gezellig en het resultaat smakelijk. De opperbeste sfeer hier ga ik zeker missen.

En er zijn zelfs twee tafels.

Hun aanwezigheid betekent dat ik niet meer na mijn werk nog naar de bibliotheek van de universiteit hoef te verkassen om deze blog te schrijven. Dat was namelijk mijn routine in de eerste maand: omdat het bed wat ik deelde een twijfelaar was en mijn gastheer ook vaak zat te laptoppen was het nogal krap. Dus liep ik met mijn laptop in een kwartiertje tussen de voetballende jeugd door naar de universiteitsbibliotheek om daar na een hectische dag lesgeven tijd voor mezelf te pakken en te schrijven.

Al snel begonnen mensen dit te merken en vroegen ze wat ik daar toch te zoeken had. Hierop vertelde ik dat ik een blog schreef over mijn reis. Dit leverde standaard enthousiaste reacties op. In Egypte had ik dezelfde ervaring. Mensen vinden dat blijkbaar leuk.

De vraag die ik daarna vaak krijg is: “En kom ik er in voor?!”. In het begin moest ik dan altijd even nadenken of ik over deze persoon geschreven had en probeerde ik een eerlijk antwoord te geven, maar al snel kwam ik erachter dat het eigenlijk veel leuker is om gewoon altijd ja te zeggen. Vooral bij meisjes leidt dat altijd tot veel gelach en gegiechel (lekker ongemakkelijk, heerlijk).

Hierna wil men meestal weten waar mijn blog te vinden is. (Ja, zulke gesprekjes waren altijd weer goed voor mijn ego.) Ik moet dan echter mededelen dat mijn blog in het Nederlands is (maar goed ook, anders zou ik wat uit te leggen hebben aan alle mensen op CESAG tegen wie ik heb gezegd dat ze erin voorkomen). Meestal zei ik daarna tussen neus en lippen door dat ik nog wel eens wat in het Engels zou schrijven, maar dat is er nooit van gekomen.

Ook vanuit Nederland krijg ik veel leuke reacties op het ‘reisdagboek’. Het doet me echt goed als mensen zeggen dat ze plezier beleven aan het lezen van mijn schrijfsels en mijn reflecties boeiend vinden.

Ik begon deze blog – met haar inmiddels hilarisch achterhaalde naam – hopend dat in ieder geval een handjevol dierbaren mijn overpeinzingen misschien wel zou interesseren. Het aantal reacties en hoe leuk ik schrijven ben gaan vinden heeft mijn verwachtingen overtroffen. Daardoor is de blog voor mij gegroeid tot een significant ding: in plaats van een simpel verslagje wat ik achteraf even tik ben denk ik regelmatig na over hoe ik gebeurtenissen in de blog zou kunnen verwerken; het speelt altijd in mijn achterhoofd. Deze ontwikkeling heeft me verbaasd. Het schrijven over en delen van mijn ervaringen is, meer dan gedacht, een aanmerkelijke verrijking van deze trip gebleken. Bovendien heeft het me ook iets geleerd: ik vermaak me met schrijven. Dat wist ik nog niet over mezelf.

Het allerleukste wat me in deze context is overkomen gebeurde afgelopen zaterdag. Ik was met een paar vrienden op stap en opeens vertelde een van hen dat ze het schrijfsel ‘Wat ik leerde over West-Afrika’ op Facebook hadden gezien en door Google Translate hadden gegooid. Mijn eerste reactie was er een van schrik, een soort ontmaskeringsangst: in het optekenen van alles permiteer je jezelf wat literaire vrijheid en ik was bang dat deze locals zouden zeggen dat mijn karakterisering van hun werelddeel de plank volledig missloeg. Godzijdank was dat niet het geval, maar zeiden ze dat ze vonden dat ik interessante vergelijkingen maakte en dat het stuk leuk was om te lezen. Vergeef me de schouderklopjes die ik mezelf aan het geven ben, maar hoe cool is dat?! Dat mensen gewoon mijn blog door Google Translate halen om te kunnen lezen! (Hopelijk wordt dat geen trend, of ik moet heel snel heel veel stukjes over heel veel mensen online gaan zetten.)

Dit had ik van tevoren niet kunnen bedenken.

En zo zorgde deze blog voor het hoogtepunt van mijn weekend. Blog, ik zal je missen.