Solo backpacken: drie ballen

Zoals jullie, mijn trouwe lezers, weten is mijn Egypte-reis totaal anders verlopen dan verwacht. Ik rekende op een enigszins robuust leven, was benieuwd hoe het was om me zes maanden lang een werkende deelnemer te zijn in een samenleving die compleet anders is dan de samenleving waarin ik ben opgegroeid. Van zulke stabiliteit bleek echter geen sprake. Mijn leven in Cairo werd er niet een van als leraar Engels mijn ding doen, maar van nachtelijk werk aan PhD-voorstellen, slapen op banken, mensen op straat ontmoeten, tripjes met AIESEC en last but not least: backpacken door Egypte.

Ik beschouw mezelf als buitengewoon gelukkig dat ik dit heb kunnen doen. Dat bedoel ik op twee manieren. Ten eerste beschouw ik het als mazzel dat mijn project hier in het water is gevallen: anders had ik, denk ik, maar dat weet je natuurlijk nooit, een veel minder leerzame en enerverende ervaring gehad. Daarnaast ben ik blij dat ik hier geen zes maanden hoef te blijven. Dit is zo omdat ik het idee heb dat zo’n twee maanden voldoende is om een land en een cultuur te leren kennen. Aangezien zo’n cultuur leren kennen is wat ik echt leuk vind (het werken/Engels lesgeven was voor mij eerder een middel daartoe dan een doel op zich) zouden de vier extra maanden, zeker gezien de nu niet zo levendige AIESEC-gemeenschap, waarschijnlijk aanvoelen als tijdsverspilling. De tweede manier waarop ik mezelf gelukkig beschouw is clichématig maar wil ik toch noemen: zeker na de devaluatie van de Egyptische pond op “Black Thursday” is het voor mijn leeftijdsgenoten hier schier onmogelijk om een vergelijkbare reis te maken. Ik heb dus geluk dat ik überhaupt deze mogelijkheid heb.

De oorspronkelijke bedoeling was om na het werken in Egypte eens te kijken of dat alleen reizen wat is. Door omstandigheden werd dat, zoals gezegd, wat naar voren geschoven. Hetgeen wat me het meest opviel aan de beleving van solo backpacken ligt eigenlijk vrij voor de hand: je hebt geluk nodig. In Luxor had ik een geweldig hostel en in Dahab waren zoveel leuke mensen, maar daarvan ben je wel afhankelijk. Voor hetzelfde geld verblijf je in een uitgestorven hostel of ontmoet je alleen maar eikels. Dan zit je daar, met je backpack. Leuk man. Iets anders waar ik eerst nooit bij stil stond maar wat door het solo reizen voor mij duidelijk is geworden is hoe een ervaring als het ware ‘vergroot’ wordt als er mensen bij zijn met wie je het samen meemaakt met wie je in je leven méér deelt dan alleen deze ervaring. Bijvoorbeeld de epische mountainbiketocht langs de kust van de Rode Zee. Als ik op een bepaald moment weer in Nederland ben, kan ik er alleen over vertellen, in plaats van dat het iets is wat je samen met iemand anders uit je leven hebt meegemaakt. Ik besef dat dit iets is wat veel backpackers totaal niet deert, maar ik vind het wel een gemis.

Dit klinkt wellicht allemaal misschien wat somber – dat is niet de bedoeling. Natuurlijk was het hartstikke leuk en zo’n tripje van een paar weken door een land zou ik zo weer in mijn eentje ondernemen. Dat – het feit dat ik het zo weer zou doen – zegt al genoeg over mijn mening erover. Ik denk alleen wel dat, voor mij, een aantal weken de grens is. Maandenlang solo reizen, wat bijvoorbeeld Jack die ik in Luxor ontmoette aan het doen, zou ik op een gegeven moment, denk ik, niet meer leuk vinden. Na een paar weken merkte ik dat ik steeds minder fut had voor het telkens opnieuw leren kennen van mensen om er vervolgens na een of twee dagen weer afscheid van nemen. Negen van de tien keer raken de gesprekken met zulke mensen in die korte tijd niet veel verder dan de koetjes en kalfjes en dat zou ik, denk ik, geen maanden als plezierig ervaren.

Ik geef solo backpacken daarom, nu we toch aan recenseren zijn, drie van de vijf ballen. Het is leuk, avontuurlijk en leerzaam, maar het heeft zijn beperkingen.