Black and White Desert

Afgelopen weekend trok ik met een klein dozijn AIESEC’ers richting het Black & White Desert (in Farafra). De weg ernaar toe voerde ons de laatste paar uur al door woestijn(achtig)landschap, maar in een busje over asfaltwegen door vlakke zandvlaktes rijden is minder bijzonder dan dat je nu misschien denkt. Het was een eerste keer voor mij, dus de eerste vijf minuten was het nog cool. Daarna is het vooral opvallend hoe dor en eentonig het landschap is. Het is een beetje hetzelfde als dat je heel veel honger hebt, maar na een paar happen al vol zit en je realiseert dat je nog een hoop te verteren hebt. Door de échte woestijn (waar dus geen asfalt is) crossen met de jeep is een ander verhaal. Jezus, wat was dat vet! Een soort achtbaan, maar dan veel intenser en onvoorspelbaarder.

Aangekomen in de woestijn bleek dat het daar geen vlakke bedoeling is maar dat er vrij veel heuvels zijn. Zowel zandduinen als eroderende steenconstructies. Die gingen we natuurlijk beklimmen. Omhoog was een leuke uitdaging, maar afdalen vond ik maar een hachelijke bedoeling. Ik heb gehoord dat het een komisch gezicht was om mij op handen en voeten de weg naar beneden te zien vinden. Ik ben blij dat ik mensen heb kunnen vermaken. Ik heb meerdere filmverzoeken afgewezen, maar anders was ik nu vast en zeker een Hollywoodster.

Zonder gekheid: ik wilde de mooiste vergezichten ervaren. Dus toen zonsondergang aanbrak (dat is hier al rond 18u) en enkele behendige klimmers besloten om een onmogelijk uitziende steenstructuur te beklimmen om zo hoog mogelijk te geraken voor het beste uitzicht, ging ik met hen mee. Dat ik met hen zoiets ging beklimmen is te vergelijken met Lex Immers die bij Barcelona meetraint. Ik moet zeggen, ik vond het eng, maar het was het waard. Het uitzicht in de woestijn bij zonsondergang is werkelijk adembenemend. Het witte zand en de witte steenconstructies in de White Desert waren van ongekende schoonheid.

Iets anders wat we hebben ondernomen alvorens onze tenten op te zetten is sandboarden. Dat is zittend (een enkeling ging staand) op een houten board van een zandduin afglijden. Mijn bevindingen: niet zo bijzonder. Zo hoog zijn die duinen niet dus je maakt niet zo veel snelheid, omdat je binnen een halve minuut alweer beneden bent. De glijbaan bij je lokale zwembad zorgt voor meer adrenaline.

Wat wél ongekend bijzonder was, was de nachtelijke sterrenhemel. Werkelijk de hele horizon, dus niet alleen boven je, maar ook “naast” je, was bezaaid met sterren. Ik weet niet zo heel veel van sterrenkunde en daar had ik spijt van: het was leuk geweest om sterrenbeelden te herkennen. Maar dat mag de pret niet drukken. Man, wat was dat indrukwekkend. Sterren heb ik altijd al heel cool gevonden. Het is lastig onder woorden te brengen, maar ze geven me een machtig gevoel van geborgenheid en nietigheid; brengen me in een soort zen-achtige wat is het leven toch goed toestand.

Tel bij dit alles tot diep in de nacht praten bij het kampvuur op en je begrijpt dat dit één van de meest heugelijke dagen uit mijn leven was.

De dag erna (om 5u op, zodat ik als een zombie de zonsopkomst kon meemaken) gingen we nog even naar een zogenoemde “hot spring”. Wel verfrissend na een etmaal zonder douchen, tanden poetsen en omkleden. Na de terugreis en het groepsafscheid was ik bijzonder blij om die avond in mijn bed oh nee die heb ik niet ik bedoel op de bank in slaap te vallen.

The day after verdronk de groepsapp in de “I miss you guys already”-achtige appjes van deze en genen. Ik weet nooit zo goed hoe ik daar op moet reageren. Ik heb dat namelijk nooit bij mensen die ik pas een paar weken ken. Het was echt heel leuk, maar als ik na zo’n avontuur thuis ben, ben ik eigenlijk vooral blij dat ik die mensen even níét hoef te zien. Dat is heel interessant om te merken: voordat ik op reis ging, was ik benieuwd hoe het zou zijn om voor lange tijd weer eens in een omgeving te zijn met alleen maar nieuwe mensen. Het is grappig dat dit één van de dingen die, zo merk ik nu, totaal niet aan mij veranderd is in de afgelopen jaren. Ik moet in zo’n nieuwe groep mensen altijd even ontdooien. Dat is voor mijn gevoel niet iets wat ik onder controle heb. Ik moet een bepaalde tijd met mensen doorbrengen voordat ik in zo’n groep helemaal floreer. Soms ben ik jaloers op mensen die daar ogenschijnlijk een stuk flexibeler in zijn en bij iedereen en overal hunzelf lijken te kunnen zijn. Aan de andere kant houdt deze eigenschap van mij in dat het voor mij speciaal en dus veelzeggend is als ik me ergens helemaal op mijn gemak voel (dat gebeurt niet bij iedereen, niet overal en niet altijd). Die bijzonderheid is een speciaal gevoel en een toegevoegde waarde welke ik niet zou willen missen.