Feestdagen in Dakar

Eén van de dingen die ik weleens doe als ik wat tijd te doden heb is andere reizigersverhalen lezen. Vooral over West-Afrika: het is leuk om mijn impressies te vergelijken met die van anderen. Wat me vaak opvalt als ik zo’n blog doorlees is dat alles nogal geromantiseerd wordt. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat het een en ander nogal aangedikt wordt. Vaak worden momenten die in mijn reiservaring niet van een buitengewoon zeldzaam kaliber zijn beschreven als once-in-a-lifetime magische gebeurtenissen.

Er zijn een paar mogelijke verklaringen voor deze discrepantie: (1) OK ja mensen lopen echt te overdrijven in veel van die reisverhalen, (2) ik ben een cynicus en moet niet zo zeuren over dat aandikken, (3) ik maak gewoon zo ontzettend mega veel vette dingen mee dat gebeurtenissen die door sommige anderen als ‘buitencategorie’ beschreven worden, voor mij een treetje lager staan of (4) dat ik vind dat veel reisverhalen dingen aandikken komt omdat ik zelf niet goed oplet: in werkelijkheid wordt er niks aangedikt, maar is het gewoon echt zo magisch, ik zie dat alleen niet .

Hoe dan ook, soms word ik wat moe van het backpackertaaltje, omdat veel posts mijns inziens een onjuist beeld schetsen door alleen maar te vertellen hoe leuk en geweldig en super het allemaal is. Je leest zelden iets in de trant van: ja, het was niet onaardig maar ik had diarree dus dat was wat minder. Soms krijg je een beetje het idee dat er een soort van competitie gaande is wie de allervetste tijd gehad heeft. Dat men elkaar opstuwt. Misschien vandaar ook dat aandikken: alles moet magisch zijn, anders is de reis mislukt.

Maar er speelt iets meer, denk ik. Ik moet namelijk bekennen dat ik in mezelf iets soortgelijks ontwaar: dat je in een vreemd land bent, uit je comfort zone en vaak met fysieke ongemakken, maakt op een bepaalde manier dat dingen die in isolatie – an sich bekeken – niet kei bijzonder zijn toch als een buitencagorie-gebeurtenis ervaren worden. Dit had ik tijdens het kerstdiner.

Op de dag die in Nederland bekend staat als eerste kerstdag kwam ik vroeg in de middag met een aantal vrienden samen om te gaan koken. We kookten met zijn vijven voor meer dan tien man en waren dus wel een aantal uur zoet. Gelukkig waren er geen jonge kinderen die op tijd naar bed moesten, want alles ging op het gemakje. Toen alles gereed was, stalden we de verschillende gerechten uit op het bureautje in de studentenkamer van Raphael welke, ik schat, zo’n twaalf vierkante meter groot is. Op het bed na werd de kamer leeggehaald en werden er lakens op de vloer gelegd zodat iedereen daarop plaats kon nemen. Iedereen kreeg een plastic bordje en moest zich tussen alle voeten en benen door een weg naar het bureau zien te banen. Geen bestek want mensen eten hier met hun handen. Na een gezamenlijk gebed (deed me denken aan vroeger bij opa en oma) begonnen we onder begeleiding van Afrikaanse R&B-muziek met eten.

Beeld je dit even in. Meer dan tien mensen in een kleine studentenkamer, zittend op de vloer en op het bed, met hun handen hun kerstdiner nuttigend van plastic bordjes. Alsof dit nog niet bijzonder genoeg was, werd de maaltijd regelmatig onderbroken door spontane dansopwellingen. Ja, om de zoveel minuten schoven een aantal lieden hun bord terzijde zodat ze op een bepaald nummer konden swingen. De vrolijkheid en positiviteit van veel Afrikanen is ongeëvenaard.

Misschien komt het doordat ik die ochtend nog wat reisverhalen had gelezen op Quora, maar op zulke momenten werd ik getroffen door de magie van het reizen. Hoe geniaal is het om je kerstmaal even aan de kant te zetten omdat je wil dansen? De sfeer was die hele dag sowieso uitmuntend. Dit was voor mij nou echt een bijzondere ervaring.

Oud en nieuw was voor mij niet zo heugenswaardig (tussen kerst en oud en nieuw was ik op het seminar waar de vorige blog over ging). Niet in de laatste plaats omdat het hier nogal kleinschalig gevierd wordt. Er zijn geen grote aftelklokken op tv en er is ook geen vuurwerk. Voor het overgrote deel van de Islamitische bevolking is de start van een nieuw jaar volgens de niet-Islamitische kalender geen groot feit.

Over de avond zelf: met grotendeels dezelfde groep als met kerst trok ik eerst naar de Kameroense ambassade, omdat de meesten van hen uit dat land afkomstig zijn. Gelukkig was dit geen chique bedoeling. Na wat saaie speeches gingen, volgens Afrikaanse traditie, de voetjes weer van de vloer. Ik begin inmiddels echt plezier te beleven aan dat dansen op Afrikaanse stijl. Waar ik me eerst nogal onbeholpen en zelfbewust maande, is dat inmiddels al ietsjes minder. Waar ik nog wel steeds aan moet wennen is dat dansen hier over het algemeen nogal aanrakerig, laten we zeggen erg sexy, is. Mijn onhandigheid in zulke zaken heeft al tot veel hilariteit geleid. Mijn vrienden hier lijken vastbesloten om van mij een niet heel erg onbekwame danser te maken. Ik hoop dat ze weten waar ze aan beginnen.

Het feest op de ambassade was lachen, maar een aantal mensen had het idee opgevat om de nacht voort te zetten in een club (zoals dat hier heet). De wereldwijde fascinatie met benauwde, zweterige plekken waar de muziek veel te hard staat en je dus niet kunt praten, het veel te druk en je dus niet kunt dansen en waar – want waarom niet – alles ook nog eens buitensporig prijzig is heb ik nooit begrepen. De clubs hier deden me denken aan wat je weleens ziet in die Amerikaanse films, en ook in Cambodja was ik weleens een paar keer in zo’n zaak geweest. Als bezoekersgroep huur je een ‘boot’ (een tafel met banken eromheen) en bestel je drank, wat je in een emmer met ijs krijgt aangeleverd. De clubs bestaan uit een aantal van zulke constructies die een centrale dansvloer ontsluiten. Als je wil kan je je vanuit je territorium naar het midden begeven, maar het was blijkbaar niet de bedoeling dat je je zonder het huren van zo’n eigen tafel beperkte tot de gemeenschappelijke dansvloer.

Alsof het universum me wil straffen dat ik er toch weer ingetrapt ben en geld heb verkwist in van die grotten, werd ik de volgende ochtend ziek wakker. Ik heb deze reis al wel een paar keer eerder wat onder de leden gehad, maar dit is wel iets serieuzer, want na vijf dagen is het nog steeds een en al ellende. Nouja, dat hoort ook bij reizen zullen we maar zeggen.