En verder: Dakar, Senegal

De titel van dit reisdagboek is “Cairo en verder.” Toen ik deze blog zo’n tweeëneenhalve maand geleden begon was het plan: zes maanden werken in Cairo en daarna naar gelieven wat verder reizen. Dit ‘verder’ liet ik bewust open, vaag. Ik zag dat als een toetje, een onbepaalde tijd onbezorgd rondtrekken naar onbekende plekken. Hoe ik die ‘en verder’ zou invullen, zou ik later wel zien. Immers: de eerste zes maanden van mijn trip waren al gearrangeerd en hoe kon ik nu weten waar ik over zes maanden zin in zou hebben. Nee, die ‘en verder’ was iets voor de (in mijn hoofd) verre toekomst.

Dat liep allemaal anders.

Ik had niet gedacht dat de ‘en verder’ fase zo snel zou aanbreken. De totale duur van mijn avontuur wordt hierdoor waarschijnlijk ook korter dan gepland. Niet heel gek als een geplande tijdsbesteding van zes maanden in het water valt.

Hoe ik deze ‘en verder’ fase zou invullen vond ik een erg moeilijke, maar opwindende beslissing om – nu al – te moeten nemen. Ik had niet direct een idee wat de beste manier was om het gat te vullen. Als ik nadacht over de mogelijkheden, stuitte ik op interne chaos: de voor- en nadelen van elk alternatief schoten ongecontroleerd door mijn hoofd en er was bij geen enkele optie een overheersend positief of negatief gevoel dat in me opkwam. Ik wist niet wat ik wilde, laat staan hoe ik dat het beste kon bereiken.

Maar zulk zelfonderzoek vind ik leuk om te doen. Dus na een paar dagen van veel schrijven (in mijn niet-openbare reisdagboek), praten en nadenken begonnen de gevoelens te komen. Terug naar Nederland voelde niet goed: te vroeg, te saai (en te koud). Ander betaald werk van zes maanden zoeken voelde ook niet goed: mijn ervaring hier heeft me geleerd dat de nieuwigheid, de opwinding, de spanning en de verbazing na ongeveer twee maanden in een land af beginnen te nemen. Alternatieven als workaway en couchsurfing voelden ook niet goed: ik zou graag in het land waar ik heenga een groep treffen en op één ‘basisplek’ verblijven voor een paar maanden, dan via zulke dingen van plek naar plek trekken. Vanwege dezelfde reden viel mijn keuze ook niet op solo backpacken. De enige optie die zodoende overbleef was het zoeken van een vrijwilligersproject binnen AIESEC: zulke projecten duren vaak zes tot acht weken, in tegenstelling tot de betaalde contracten, die minimaal zes maanden zijn.

Daar ging ik dus naar op zoek. Heel veel sollicitatiegesprekken verder was mijn keuze gevallen op een project in Shiraz, Iran. Lang verhaal, maar dat vond geen doorgang. Mijn tweede keus was het ‘Travel & Journalism’ project in Lahore, Pakistan. Maar helaas: vanwege totaal willekeurige en niet-relevante regels kreeg ik geen Pakistaans visum. Als je niet vanuit je thuisland een visum voor een derde land aanvraagt, gelden er voor sommige bestemmingen (waaronder dus Pakistan) ineens allemaal extra regels. Vanuit Nederland had ik het visum probleemloos gekregen. Vanuit Egypte – als niet-Egyptenaar – echter niet.

Het Pakistaanse visum echec nam een aantal weken in beslag (zo gaat dat met ambassades). Vandaar dat ik hier nog steeds ben.

Een plan C had ik niet direct. Dus na deze twee teleurstellingen kon ik voor de zoveelste keer terug naar de tekentafel om mijn avontuur uit te stippelen.

Eén van mijn huisgenoten komt uit Kameroen, maar gaat na Egypte naar Senegal, waar hij een aantal jaar gestudeerd heeft. Hij vertrekt daar volgende week zondag heen. We grapten wel eens dat ik met hem mee zou kunnen gaan. Het West-Afrikaanse leven proeven. “Echt een heel cool idee,” zei ik dan, “maar in december ben ik hier denk ik al weg.” Dat gebeurde echter niet, dus opeens was deze inval een reële optie geworden.

Sub-Sahara Afrika bezoeken zat niet direct in mijn plannen voor dit avontuur, maar was zeker iets wat ik ooit nog wilde doen. De mogelijkheid om dit met een vriend te doen die daar bovendien bekend is, was gegeven mijn situatie een gouden kans. Via zijn contacten bij de AIESEC daar waren een project en een verblijfplaats (in een gastfamilie, hoe cool!) snel geregeld. Dinsdagochtend zes december om zes uur in de ochtend vlieg ik dus naar Dakar!

Dat plan A en B mislukten zou, net zoals dat mijn werk hier mislukte, wel eens een ‘blessing in disguise’ kunnen zijn. Ik heb namelijk heel veel zin om naar Dakar te gaan en heb het idee dat Dakar een leukere plek is om twee maanden te verblijven dan Lahore.

Ik kijk er naar uit om te ervaren hoe het leven daar is. Ik heb niet echt een beeld bij het leven in West-Afrika. Ik ben benieuwd hoe arm het daar echt is. Wat de mensen daar zoal doen om hun dag te vullen. Wat ik van ze kan leren. Wat voor impliciet wereldbeeld en welke normen en waarden ze hanteren. Hoe de Islam in Dakar verschilt van de Islam in Cairo. In Egypte heb ik gemerkt dat ik het echt heel leuk vind om te leren over mensen in andere culturen. Dat ging me hier goed af. Ik hoop dat dat in Senegal ook zo is.

Het project waar ik voor ben aangenomen heet “Women Empowerement - Research.” Volgens de beschrijving in de database bestaan mijn taken uit het schrijven blogs, organiseren van evenementen en het houden van interviews met als overkoepelend doel om de achtergestelde positie van vrouwen in de Senegalese samenleving aan de kaak te stellen. Wat me aanspreekt is dat dit een project veel mogelijkheden lijkt te bieden om de Senegalese cultuur op een bijzondere manier te leren kennen.

Maar de overheersende gedachte met betrekking tot mijn werk aldaar is: we zien het wel. Van andere mensen die in Afrika een project hebben gedaan heb ik gehoord dat het daar allemaal lekker rustig gaat. Bovendien is zo’n project voor mij eerder een middel om mensen te leren kennen en twee maanden een land als Senegal te verkennen, dan dat het een doel op zich is. Ten derde voelt twee maanden, gek genoeg?, als een vrij korte tijd: ALS dit de laatste etappe van mijn tour is, dan ben ik al over de helft!

Ik denk echter niet dat het de laatste etappe zal zijn.